Skierniewice tworzyły kolejną część głównego szlaku komunikacyjnego z Warszawy aż do austriackiego Wiednia. Projekt budowy linii kolejowej powstał w 1835 roku. Ponieważ plan budowy obejmował trasę przechodzącą przez granice zaborów, projektowana linia otrzymała nazwę Droga Żelazna Warszawsko – Wiedeńska. Cała linia miała długość 327,6 km i posiadała 27 stacji. Była to pierwsza linia kolejowa na ziemiach Królestwa Polskiego. Ze Skierniewic szlak rozdzielał się na trasy do Łowicza, a później do Bydgoszczy. Z faktu, iż w Skierniewicach mieściła się letnia rezydencja carów i pałac prymasowski, koniecznością było wybudowanie dworca. Projektem budowli zajął się polski architekt Jan Heurich. Prace zostały ukończone w 1875 roku. Pięknie wykończony budynek w stylu gotyku angielskiego z wnętrzami neoklasycystycznymi przykuwał ogromną uwagę. Swą architekturą znacząco nawiązywał do modnych form architektury obronnej. Stanowił jeden z najpiękniejszych dworców w Europie. Po jego wybudowaniu rodzina carska była częstym gościem w Skierniewicach, gdzie wśród okolicznych lasów mogli znaleźć miejsca odpoczynku, a także wyćwiczyć celność na carskich polowaniach. W czasie I wojny światowej w 1914 roku bryła budynku została spalona. Jednakże w celu przywrócenia świetności i utrzymania tamtejszego uroku w latach 1992 – 2003 dworzec odrestaurowano. Charakterystyczna czerwona licowa cegła, formy wnętrza i pierwotne wyposażenie były cenną właściwością skierniewickiego dworca dlatego starano się starannie odwzorować tamtejszy obrazek. Warte obejrzenia jest wnętrze dworca, gdzie znajduje się sgraffito z socrealistycznymi motywami ukazującymi przedstawicieli klasy robotniczej i chłopstwa, kolejarzy budujących tory, inteligencje uczącą dzieci. Natomiast na głównym fresku możemy dostrzec moskiewski pomnik robotnika i kołchoźnicy z podpisem: „Kultura i sztuka – to najwspanialszy środek zbliżenia między narodami”. Ciekawostką może okazać się fakt kręcenia sceny do filmu „Ziemia obiecana”, jak również wątek dworca można odnaleźć w ekranizacji powieści Bolesława Prusa „Lalka”. Dla upamiętnienia na peronie dworca postawiono pomnik Stanisława Wokulskiego. Choć sam dworzec stracił nieco na znaczeniu, niezaprzeczalnym jest fakt, iż stanowi on piękny przykład modnego w XIX wieku stylu ceglanego i jest z pewnością obiektem godnym zwiedzenia i polecenia. Zanim infrastruktura i tabor ulegną zniszczeniu warto wybrać się w podróż trasą wiedenki.