Parowozownia Skierniewice

Zgromadzona kolekcja skierniewickiej parowozowni liczy ponad 100 pojazdów. Prezentując europejskie konstrukcje taboru kolejowego można wśród nich obejrzeć, m.in. parowozy, lokomotywy spalinowe, jak również wagony pasażerskie i towarowe z 2 połowy XIX wieku i 1 połowy XX wieku. Niestety wiele jednostek ze względu na swój stan oraz wiek oczekuje na renowację. Pozytywną wiadomością może być fakt, że część maszyn pozostała sprawna technicznie. W parowozowni, oprócz europejskich unikatów i perełek taboru, niemal całkowicie zostało zachowane wyposażenie związane z obsługą trakcji parowej i wyposażenie warsztatowe. Część asortymentu jest przygotowywana do udostępnienia dla zwiedzających. Skierniewicka parowozownia może poszczycić się obecnością jedynej w Polsce obrotnicy centrycznej, której przebudowa została przeprowadzona w 1981 roku. Początki parowozowni sięgają aż do powstania Drogi Żelaznej Warszawsko – Wiedeńskiej. W 1845 roku w mieście Skierniewice stanęły pierwsze budynki parowozowni. Historyczne obiekty leżące przy skarpie rzeki Łupi powstały na przełomie lat 50. i 60. XIX wieku. W kolejnych latach lokomotywownia była rozbudowywana, gdzie   powstały 23 stanowiska postojowo – naprawcze. Obecny wygląd parowozowni uzyskano w wyniku prac modernizacyjnych prowadzonych w latach 1941 – 1942 przez Niemców. W tym okresie znacznie rozszerzono kompleks o budynki administracyjne oraz warsztaty mechaniczne. W latach 70. swój okres świetności miały parowozy, po 1970 roku pojawiła się lokomotywa spalinowa. W latach 90. zaczęły stacjonować elektrowozy. Z biegiem lat parowozy wycofywano z ruchu. 31 października 1991 roku oficjalnie zlikwidowano parowozownię.   W 1993 roku, po opuszczeniu kompleksu przez ostatnie lokomotywy, nowi opiekunowie obiektu zaczęli gromadzić pierwsze pojazdy z kolekcji Polskiego Stowarzyszenia Miłośników Kolei. Dzięki staraniom PSMK skierniewicka parowozownia została wpisana do rejestru zabytków. Od 2002 roku miłośnicy taboru kolejowego z PSMK zostali właścicielami obiektu. Dopiero od 2005 roku zdecydowano na regularne udostępnianie obiektu turystom. Zgromadzone eksponaty stanowią największy w kraju prywatny zbiór normalnotorowego taboru, trzeci po PKP i Muzeum Kolejnictwa. Na kolekcję składają się: parowozy (kolekcja parowozów normalnotorowych z lat 1909 – 1962 polskiej i pruskiej produkcji, wyszczególniając jedyny zachowany egzemplarz polskiej lokomotywy przemysłowej z 1914 roku typu Oberschlesien). Ponadto interesującymi obiektami są parowozy wąskotorowe, akumulatorowy zespół trakcyjny systemu Wittfelda (jedyny na świecie przedstawiciel serii elektrycznych pojazdów trakcyjnych o napędzie akumulatorowym wyprodukowany w 1913 roku), lokomotywy elektryczne oraz spalinowe, wagony pasażerskie: osobowe od I do IV klasy, salonowe i bagażowe z lat 1889 – 1953. Najcenniejszymi eksponatami są, m.in. wagon salonowego powojennego pociągu rządowego z 1953 roku, jeden z pięciu zachowanych na świecie drewnianych wagonów restauracyjnych z 1910 roku, pruski wagon czteroosiowy do pociągów pospiesznych z 1907 roku o konstrukcji drewnianej – ostatni istniejący w kraju wagon pociągu rządowego II RP, jak również wagon pasażerski o sześciu osiach, tzw. boczniak (z bocznymi drzwiami) z 1906 roku. Liczną część zbioru stanowią wagony towarowe, a wśród nich wagony kryte. To właśnie wiele z nich było wykorzystanych w filmach, m.in. w „Liście Schindlera” oraz „Pianiście”. Pojawiały się one również w produkcjach dokumentalnych. To tylko mała cząstka materiału o skierniewickiej parowozowni. Członkowie stowarzyszenia dokładają wszelkich starań, aby wiedza na temat skierniewickiego taboru kolejowego nie zanikła. Aktualnie wszystkie eksponaty są udostępnione dla zwiedzających. Parowozownię można odwiedzać od maja do października w pierwsze soboty miesiąca oraz rok rocznie w trakcie wrześniowego skierniewickiego „Święta Kwiatów, Owoców i Warzyw”. W celu zachęcenia turystów miłośnicy taboru kolejowego oferują przejazd drezyną, co może stać się niezwykłą przygodą dla dzieci.